De ontaarde moeder

De volgende ochtend ben ik zo gelukkig dat ik me moet inhouden om niet door de winkelstraten te huppelen (en waarom deed ik dat eigenlijk niet?). Het geheimhouden voor mijn moeder, al is het maar drie dagen, vind ik een opgave. Hoe krijgen vrouwen het voor elkaar om drie maanden lang niets te zeggen? Als ik er ’s middags koffiedrink, zit er een Franse vriendin van mijn moeder in huis. ‘Wat zie jij er stralend uit,’ zegt ze. Ik mompel dat de eerste voorjaarszon me altijd zo gelukkig maakt en maak dat ik wegkom. We willen mijn moeder het grote nieuws pas zondag vertellen bij het graf van mijn vader. En ik ben bang dat ik me ga verspreken. Als ik naar huis wandel, zwaait de vrolijke medewerkster van het cultureel centrum naar me. Ze stapt van haar fiets en geeft me een chocolaatje. ‘Je ziet er zo gelukkig uit, ik moest je even iets geven,’ zegt ze lachend. Thuisgekomen heb ik vooral honger naar informatie. Ik surf over internet. Ineens lijkt zwangerschap wel een verzamelnaam voor ziekten en nare bijverschijnselen. Alles komt voorbij: van simpele aambeien tot de dodelijke zwangerschapsvergiftiging. Het lijkt me niet verstandig om stil te staan bij alle mogelijke ziekten. Maar toch maak ik me wat zorgen. Het blijkt dat ik de afgelopen vijf weken iets heb gedaan wat écht niet kan! Ik heb, ontwetend dat ik toen al zwanger was, een Aspro Bruis genomen. En ineens zie ik allemaal teksten over hoe medicijnen tot gehandicapte kindjes kunnen leiden Voordat ik mezelf gek maak, besluit ik de dokter te bellen. Zijn assistente kan me niet echt geruststellen maar belooft dat de dokter me die middag zeker gaat terugbellen. ‘Hartelijk bedankt,’ zeg ik terwijl er door mijn hoofd flitst: zie je wel, het is vreselijk, anders zou zijn assistente dat nooit toezeggen!

Ik kijk in mijn agenda om te zien wat ik de afgelopen vijf weken nog meer heb gedaan. En ik zie dat ik in die periode voor het blad Miljonair te gast was in het familiehuis van Louis Patrick Vuitton ‘de achterkleinzoon van’. Ik was ontvangen met champagne, daarna had zijn personeel een lunch bereid met bij elk van de vijf gangen een andere wijn. Toen ik een paar uur later opstond, ontdekte ik dat ik wat minder vast op mijn hakken stond dan me lief was. Om dit te verhullen heupwiegde ik zijn huis uit. Toen zijn chauffeur de deur van de auto had dichtgeslagen, voelde ik pas hoe licht ik was in mijn hoofd. Nu drukt het loodzwaar op mijn schouders. Ik ben net zwanger en wil de meest geweldige moeder ter wereld zijn, maar ik voel me ineens heel ontaard.

De telefoon haalt me terug naar de vrijdagmiddag. Het is mijn huisarts. Hij feliciteert me uitgebreid, vertelt me dat ik binnenkort contact kan opnemen met de verloskundigenpraktijk en klinkt vooral erg blij. ‘Die Aspro,’ probeer ik. ‘Maak je maar geen zorgen,’ zegt hij. ‘Maar de verpakking. .  piep ik. ‘Dat staat er vrijwel altijd op. Je kunt namelijk niet gaan testen of iets schadelijk is voor een zwangere vrouw. Daarom gaat men er standaard van uit dat je als zwangere vrouw beter helemaal geen medicijnen kunt nemen. Mijn advies: neem nu geen medicijnen meer. Maar ga zeker niet maandenlang tobben over die ene pijnstiller helemaal aan het begin van je zwangerschap. Je constant zorgen maken is veel schadelijker dan dat ene pilletje.’

Ervaar je innerlijke apotheek

Tijdens je zwangerschap zul je de kracht en intelligentie voelen van je eigen lichaam In de periode dat je medicijnen laat staan, zul je ervaren dat je lichaam je eigen apotheek in zich draagt, Voel je je blij, dan produceert je lichaam natuurlijke genotboodschappers. Voel je je ontspannen, dan worden stoffen afgegeven die ook in kalmerende middelen zitten. Heb je een buiklach, dan is je immuunsysteem een dag lang sterker.

Zwangerschapsmisselijkheid is eigenlijk ook een slim hulpmiddel. Veel vrouwen worden in de eerste maanden misselijk als ze spruitjes ruiken, of rood vlees in de pan zien liggen. En dat zijn precies de voedingsmiddelen die giftige stoffen of ziektekiemen kunnen bevatten. Dat ontdekte een Amerikaanse evolutionair bioloog. Vrouwen die misselijk zijn hebben overigens een kleinere kans op een miskraam en vrouwen die braken zijn daar zelfs van gevrijwaard. Is er toch nog een reden om je stemming op te krikken als je met een grijs gezicht op de badkamervloer ligt.