Het belang van samen zijn

Kinderen die opgroeien in een weeshuis blijven kleiner, zijn minder intelligent en hebben grote kans op emotionele stoornissen, zo blijkt uit een onderzoek onder Roemeense weeskinderen. Of een kind zich goed voelt, kun je volgens de onderzoekers eenvoudig zien: ‘Meet en weeg de kinderen.

De groei van een kind hangt direct af van het welzijn. Het heeft voedsel nodig om te groeien, maar ook affectie. Krijgt het die niet, dan stopt de groei. Je verliest een maand aan groei voor elke drie maanden in een weeshuis. Ik heb kinderen van zeventien gezien die eruitzagen als achtjarigen.

Onderzoek Amerikaanse Vereniging ter Bevordering van de Wetenschap

De wetten der natuur

Ik blijk ingedeeld in het hokje ‘Natuurlijk Ouderschap’ en ben stiekem wel geïntrigeerd. Als ik op een dag over internet surf, valt mijn oog op een site over deze vorm van vaderen en moederen. Nieuwsgierig geworden mail ik Rachel, een fervent aanhangster. We maken een afspraak bij haar thuis. Rachel is een prachtige vrouw met lange donkere haren, een stralende lach, een zwierige rode jurk en lange nagels. Dat valt me erg mee, ik was bang dat ze het type ‘alternatieve volksdanseres‘ zou zijn - niet dat daar iets mis mee is overigens, maar toch. Terwijl een waterig zonnetje naar binnen schijnt en Zonneke op mijn schoot in slaap is gevallen, drinken we samen een warme wiener melange. Er is herkenning: ‘Ook ik gebruik de box nauwelijks!’ Maar ook verbazing. Want af en toe loopt haar drieënhalf jaar oude zoontje Aaron op haar af, opent de touwtjes van haar jurk en drinkt van haar volle borsten. Rachel praat intussen onverstoord verder over haar visie op ouderschap terwijl ze comfortabel achterover leunt. Ik voel me bij vlagen heel ontaard. Want ik ben na drie maanden de borstvoeding al aan het afbouwen. En ik gebruik ook een goedkope kinderwagen, iets wat volgens Rachel absoluut niet de bedoeling is. ‘Ik draag mijn zoon altijd op mijn arm, zelfs nu Aaron al groter wordt. Dat is de enige plaats waar een kind hoort.’ Maar er zijn opvallende raakvlakken: ‘Ik zie het als mijn taak mijn kind positief te benaderen. De wereld is al koud genoeg.‘

Ze vertelt me dat ze kan huilen als ze ziet hoe goedbedoelende moeders hun kind geestelijk en lichamelijk kwellen. Simpelweg door het in een bedje te leggen, een flesje te geven en te laten huilen. ‘Je moet je voorstellen hoe het moet zijn. Je bent maandenlang veilig in de buik van je moeder. Op een dag weet je: het is tijd om naar buiten te gaan. Je hunkert naar je ouders, naar hun aanraking, hun liefde, hun aanwezigheid. Je wilt met je blote lijfje op de blote borst van je moeder liggen. Maar wat gebeurt er? Je wordt gehuld in een katoenen rompertje dat elk contact onmogelijk maakt.’ Dat is volgens Rachel pas het begin. ‘Sluit je ogen even en stel je voor: je komt hier aan op een vreemde planeet. Er zijn maar twee mensen die je min of meer kent, omdat je hun stemmen al eerder hebt gehoord en een warm gevoel van hen krijgt. Dus je wilt bij hen zijn. Zij zijn je veilige baken. Maar wat doen ze? Ze brengen je weg. Je bent er helemaal alleen. Paniek! Je schrikt, je huilt, je bent eenzaam, je wilt maar één ding: liefde. En toch, het lijkt wel of niemand je hoort. Je gilt uit pure angst. Uiteindelijk word je toch opgepakt en gekust. Je krijgt de borst van je moeder. Je ligt tegen haar aan en weet: de wereld is gelukkig toch goed. Maar voordat je je werkelijk aan dat gevoel van koestering kunt overgeven, ben je alweer teruggelegd in je gouden kooitje. Om je er nog even glashard aan te herinneren dat de wereld waarin je terecht bent gekomen toch ijskoud is. Dit doen mensen zelfs niet met hun nieuwe puppy! Zijn mandje gaat keurig naast het bed van het baasje. En zodra het beestje piept, wordt er een hand op hem gelegd ter geruststelling. Maar bij een baby sluiten we de deur.’

Ik ben even weg met mijn aandacht. Is dit de wereld voor pasgeboren baby’s? Ik denk terug aan verhalen die mijn moeder vertelde over mijn geboorte in een ziekenhuis. We werden als pasgeboren baby’s in een andere zaal gelegd. En inderdaad, we huilden de hele nacht. Ze vertelde hoe de moeders in hun nachtjaponnen voor het raam van de babykamer hun tranen de vrije loop lieten terwijl ze niet bij hun kind konden komen. Maar ook hoe de baby’s na tien dagen keurig opgevoed - want we sliepen ’s nachts uiteindelijk door - mee naar huis mochten. En heerlijk in ons eigen kamertje tot rust kwamen.